കടലിന് തീ പിടിക്കുമ്പോൾ - രേഖ ആർ താങ്കൾ

 

ഉള്ളുരുക്കങ്ങളുടെ തീവ്രത

ശ്രീകുമാരൻ തമ്പി

 ആദ്യം ഞാൻ വായിച്ചത് രേഖ ആർ.താങ്കൾ മുക്തഛന്ദസ്സിൽ എഴുതിയ കവിതകളാണ്. വൃത്തത്തിലേ കവിതയെഴുതാൻ പാടുള്ളൂ എന്ന അഭിപ്രായമൊന്നും എനിക്കില്ല എന്നാൽ കവിത കാലാതിവർത്തിയാകാൻ വൃത്തത്തിന്റെ സഹായം പ്രയോജനപ്പെടുമെന്ന വിശ്വാസം എനിക്കുണ്ട്.കൗമാരകാലത്ത് തന്നെ ഞാൻ ഗദ്യകവിതകൾ എഴുതിത്തുടങ്ങി. 'ശീർഷകമില്ലാത്ത കവിതകൾ 'എന്ന സമാഹാരത്തിലെ എല്ലാ കവിതകളും ഗദ്യകവിതകളാണ്.കവിതയുടെ ഗന്ധം വരികൾ പ്രസരിപ്പിക്കണം എന്നതാണ് പ്രധാനം. രേഖയുടെ പല കവിതകളിലും കവിതയുടെ വെളിച്ചവും ഗന്ധവുമുണ്ട്.

മനുഷ്യരെന്ന നിലയിൽ കവികൾ കള്ളം പറയും.പക്ഷേ കവിതയിൽ അവർ സത്യമേ പറയൂ എന്ന് ഒരു പാശ്ചാത്യ കവി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.രേഖയുടെ കവിതയിൽ ഈ സത്യജ്വാല പ്രകാശിക്കുന്നു എന്നത് തന്നെയാണ് അവയുടെ മേന്മ. ല'ക്ഷ്മണരേഖ 'എന്ന കവിതയിലെ ഈ വരികൾ ശ്രദ്ധിക്കുക.

"ലക്ഷ്മണരേഖകളൊക്കെ

സാങ്കല്പികങ്ങളാണ്

യഥാർത്ഥ പ്രതിബിംബം ഉണ്ടാകാത്തതിനാൽ

സ്ക്രീനിൽ പതിപ്പിക്കാനാവില്ല "തുടർന്നു വരുന്ന വരികൾ ശ്രദ്ധിക്കുക

"എപ്പോഴും

കുത്തി നോവിക്കുന്നില്ലെന്ന് കരുതി ചത്തുപോയെന്ന് കരുതരുത് "

"വാക്കുകൾ മുള്ളുകളാവുക ആവ മനസ്സിൽ പുണ്ണുകളുണ്ടാക്കുക, ആ വ്രണങ്ങൾ ഉണങ്ങാതിരിക്കുക "പല ബന്ധങ്ങളുടേയും അവശേഷിപ്പുകൾ ഉണങ്ങാത്ത ഈ പുണ്ണുകൾ മാത്രമാണല്ലോ. രണ്ടായിരത്തിലധികം വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് ജീവിച്ചിരുന്ന മഹാകവി തിരുവള്ളുവർ അദ്ദേഹത്തിന്റെ 'തിരുക്കുറളിൽ 'പറഞ്ഞു

"തീയിനാർ ചുട്ട പുൺ ഉള്ളാറും

ആറാതെ നാവിനാർ ചുട്ടവടു "

അർത്ഥം ഞാൻ മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ച തുതന്നെ. തീ കൊണ്ടുണ്ടാവുന്ന പുണ്ണ് കരിയും. നാവ് സൃഷ്ടിക്കുന്ന പുണ്ണ് കരിയില്ല.

'വിടർന്നു കഴിയുമ്പോൾ 'എന്ന കവിത വൃത്തനിബദ്ധമാണ്.നല്ല വരികൾ.ലളിതം, തരളം, കോമളം

" ഓർത്തുനോക്കുകിലെന്തിനാണുത്തരം കൃത്യമായിട്ട് ചൊല്ലുവാനാവുക

ഒക്കെയും പൊഴിച്ചാകവേ നഗ്നമായ്

ഉത്തരം തേടി എത്ര ശിശിരങ്ങൾ

വെന്തവേനലിൽ ചേർന്നൊന്നു നിൽക്കുവാൻ

എങ്ങും തേടിയലഞ്ഞ നിഴലുകൾ

 കാറ്റു പോലുമറിയാതൊരു ദിനം

 ഞെട്ടിൽ നിന്നങ്ങടർന്നു വീഴുമ്പോഴും ഓർത്തിരിക്കുവാനാളുള്ള നാൾവരെ മാത്രമായ് ബാക്കിയാവുന്ന സൗരഭം". എന്നിങ്ങനെ ഒഴുകുന്നു അർത്ഥനിർഭരവും താളനിബദ്ധവുമായ വരികൾ.വൃത്തത്തിൽ എഴുതാൻ കഴിവില്ലാത്തത് കൊണ്ടല്ല  രേഖ ഗദ്യകവിതകൾ എഴുതുന്നത്.തന്റെ ചിന്തകളുടെ ആവിഷ്കരണം കൂടുതൽ സ്വതന്ത്രമാകണമെന്ന  മോഹം കൊണ്ടാകാം.

രേഖയുടെ കവിതകളിൽ ഒന്നുപോലും ലക്ഷ്യബോധമില്ലാതെ എഴുതപ്പെട്ടതല്ല. അത് തന്നെയാണ് ഈ കവിതകളിൽ ഞാൻ കാണുന്ന മേന്മ. സമകാലീന കവിതകളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ അവരുടെ സൃഷ്ടികൾ ഒട്ടും പിന്നിലാകുന്നില്ല എന്ന് പറയാൻ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്.

സ്ഫോടനബാക്കി, ശില്പി, ഉൾമരം, മർദ്ദമാപിനികൾ, കരിഞ്ഞുപിടിച്ചവ, ചോദ്യചിഹ്നങ്ങൾ തുടങ്ങിയ മികച്ച കവിതകൾ ഈ സമാഹാരത്തിലുണ്ട്. ഉള്ളിൽനിന്ന് കവി പോലുമറിയാതെ ഒഴുകി തുടങ്ങുന്ന പ്രവാഹമാണ് യഥാർത്ഥ കവിത. രേഖയുടെ കവിതയിൽ ഈ സൗന്ദര്യം പ്രകടമാണ്.

അഭിനന്ദനം!

"കടലിരമ്പം ഉണ്ടായിട്ടും

കടൽ കാണാത്തവരുണ്ടത്രേ

കടലോളം ഉപ്പ് രക്തത്തിലലിഞ്ഞവരും കടലെന്ന് കേട്ടിട്ടേയുള്ളൂ പോലും അകത്തൊരു കടൽ ഒളിപ്പിക്കുന്നവരും

അതിൽ മുങ്ങിയിട്ടില്ല "

(കടലിൽ ഇറങ്ങാത്തവർ )

ഉള്ളുരുക്കങ്ങളുടെ തീവ്രത അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ഈ  കവിതകൾക്കും അവയുടെ സ്രഷ്ടാവിനും വിജയം നേരുന്നു.

കഥകളുടെ വീട് ( ഓർമ്മ ) : അശോകന്‍ ചരുവില്‍

 കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് ദേശാഭിമാനി വാരികയില്‍ ഓരോ ലക്കം ഇടവിട്ട് 'നാട്ടുവെളിച്ചം' എന്ന പേരില്‍ എഴുതിയ നിരീക്ഷണങ്ങളും ഓര്‍മക്കുറിപ്പുകളുമാണ് ഈ പുസ്തകത്തില്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഒപ്പം ഇതേ കാലയളവില്‍ 'വായന' മാസികയില്‍ എഴുതിയ ഒരു ചെറുലേഖനവും ചേര്‍ക്കുന്നുണ്ട്. സമയബന്ധിതമായി ഇത്രയും ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എനിക്ക് എന്നെക്കുറിച്ച് തന്നെ ചെറിയ മതിപ്പ് തോന്നി. ഈ രചനകളിലെ മിഴിവ് കണ്ടിട്ടല്ല അത്. സ്വതേ അലസനും മടിയനുമായ ഞാന്‍ ഇത്രയെങ്കിലും എഴുതിയല്ലോ. വാരികയിലെ എന്റെ സുഹൃത്ത് ഐ.വി.ബാബുവാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു പംക്തിയുടെ ആശയം അവതരിപ്പിച്ചത്. ദേശാഭിമാനി വാരിക എന്റെ മാത്രമല്ല, എന്റെ തലമുറയിലെ ഒട്ടുമിക്ക കഥാകൃത്തുക്കളുടേയും പരിശീലനക്കളരിയാണ്. ഞങ്ങളുടെ കഥകള്‍ തൊട്ടും തലോടിയും പരിരക്ഷിച്ചെടുത്ത സിദ്ധാര്‍ത്ഥന്‍ പരുത്തിക്കാടാണ് ഇന്നും അതിന്റെ പ്രധാന ചുമതലക്കാരന്‍. ഗൃഹാതുരമായ സുരക്ഷിതത്വത്തോടെയും, ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയും ഞങ്ങള്‍ക്ക് അതില്‍ എഴുതാന്‍ കഴിയും.

എടുത്ത കാലത്ത് എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് തന്റെ കഥയെഴുത്തിന്റെ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം വാര്‍ഷികം ആഘോഷിച്ചു എന്നറിഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ നടുക്കത്തോടെ ഓര്‍മ്മിച്ചത്, മുപ്പതു വര്‍ഷങ്ങള്‍ എത്ര പെട്ടെന്നാണ് പോയി മറഞ്ഞത്. എഴുത്തിന്റെ മുപ്പത് വര്‍ഷങ്ങള്‍ എന്നു പറയാമോ? എഴുതിയതിനേക്കാള്‍ എത്രയോ കൂടുതലായി തുറന്നു പിടിച്ച കണ്ണുകളോടെയും, വിങ്ങുന്ന ഹൃദയത്തോടെയും ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ ഞാന്‍ കണ്ടറിഞ്ഞ വര്‍ഷങ്ങളാണ് കടന്നുപോയത്. അവ ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചുവരികയില്ല. എഴുതുന്നതിനപ്പുറം എഴുത്തുകാരന്‍ എന്ന ലേബലില്‍ സമൂഹത്തില്‍ ജീവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുക എന്നത് അത്ര അഭിലഷണീയമല്ല. നടന്റെ ശരീരം പോലെയാണ് എഴുത്തുകാരന്റെ ആത്മാവ്. ടൂറിസ്റ്റ് കേന്ദ്രത്തിലെ ദേവാലയത്തില്‍ എന്ന പോലെ ലാഘവത്തോടെ ആര്‍ക്കും കയറിയിറങ്ങാവുന്ന ഒന്നാണത്. ആത്മാവ് പൂര്‍ണ്ണമായും നഗ്നമായിരിക്കുന്ന വേളയില്‍ ഏതു വേഷം ധരിച്ചാലും, എന്തൊക്കെ പത്രാസു കാട്ടി നടന്നാലും എന്തുകാര്യം?

മലയാളത്തിന്റെ സമ്പന്നമായ കഥാസാഹിത്യത്തില്‍ എന്റെ സ്ഥാനം എന്ത് എന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും വേവലാതിപ്പെട്ടിട്ടില്ല. വര്‍ഷങ്ങളുടെ കണക്കുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോള്‍ വളരെ കുറച്ചു മാത്രമേ എഴുതിയിട്ടുള്ളൂ എന്നതിലും നിരാശയില്ല. പുരസ്കാരങ്ങളാണെങ്കില്‍, തുടക്കം മുതലേ എന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. അര്‍ഹിക്കുന്നതില്‍ ഏറെയാണ് ലഭിച്ചിട്ടുള്ളതെന്ന് എനിക്ക് പൂര്‍ണബോധ്യമുണ്ട്. പുരസ്കാരം ലഭിച്ചയാള്‍ എന്നു പരാമര്‍ശിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ വല്ലാത്ത അറപ്പാണ് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. പക്ഷേ എത്രതന്നെ അവികലമായി, തീരെ കുറച്ചു മാത്രം എഴുതിയിട്ടുള്ള ഒരു എഴുത്തുകാരനില്‍ നിന്നുപോലും മാനവചരിത്രം അതില്‍ ഉള്‍ച്ചേര്‍ക്കാനായി ഒരു ചെറിയ വിരല്‍പാട് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരാള്‍ ജീവിച്ച ജീവിതവും, സമൂഹവും, വര്‍ഗവും, വംശാവലിയുടെ നീണ്ടുപോകുന്ന ചോരച്ചാലുകളും അയാള്‍ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ് ഉത്തരം ആവശ്യപ്പെടുന്ന മുഖ്യമായ ചോദ്യം. ഭൂമിയുടെ ഉപ്പല്ലാതെ വേറെ യാതൊരു രേഖയും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ കടന്നുപോയ ഒരു പരമ്പരയുടെ വിയര്‍പ്പിന്റെ മണമുണ്ടോ എന്റെ എഴുത്തിന്?

കഥയും ലേഖനവും തമ്മില്‍ എവിടെ വെച്ചാണ് കൃത്യമായി വേര്‍ തിരിയുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായിട്ടില്ല. ഈ കുറിപ്പുകള്‍ എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍, നേരത്തെ എഴുതിയിരുന്ന കഥകളില്‍ നിന്നും എനിക്കു തോന്നിയ ഒരു വ്യത്യാസം ഇതാണ്: ശീലം കൊണ്ടാവണം, കഥകളില്‍ അതിവൈകാരികതയെ നിയന്ത്രിക്കാന്‍ എനിക്കു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഈ കുറിപ്പുകളില്‍ അതിനു കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. പലപ്പോഴും ശബ്ദഭംഗിയുള്ള വാക്കുകളുടെയും, അംഗീകൃത ലാവണ്യബിംബങ്ങള്‍ക്കു പിറകെയും സ്വയമറിയാതെ ഞാന്‍ ഒഴുകിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. ഞാന്‍ ബഹുമാനിക്കുന്ന പല വ്യക്തികളേയും, സമകാലികസംഭവങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഞാന്‍ വിമര്‍ശിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതില്‍ എനിക്ക് തെല്ലും കുറ്റബോധമില്ല. പലരേയും വേണ്ടത്ര ഗൗരവത്തില്‍ ആക്രമിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതില്‍ ഖേദമേയുള്ളൂ. പക്ഷേ അതിവൈകാരികത പോലുള്ള രചനാപരമായ ചില തകരാറുകള്‍ അറിവില്ലായ്മ കൊണ്ടെന്നു കണക്കാക്കി പൊറുക്കണമെന്ന് അപേക്ഷിക്കുന്നു.

വാരികയില്‍ ഈ കുറിപ്പുകള്‍ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ധാരാളം സുഹൃത്തുക്കള്‍-എനിക്കു നേരത്തെ പരിചയമില്ലാത്തവരും-കത്തെഴുതിയും, ഫോണില്‍ വിളിച്ചും, നേരില്‍ കണ്ടും എന്നോടു യോജിക്കുകയും അവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ പങ്കുവെക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഒരുപക്ഷേ അവരാണ് ആലസ്യത്തില്‍ നിന്നുണര്‍ന്ന് ഒരു വര്‍ഷക്കാലം ഇത്രത്തോളം എഴുതാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.

എല്ലാവര്‍ക്കും നന്ദി

അശോകന്‍ ചരുവില്‍

---